کد مطلب:95260 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:170
علی علیه السلام جواب داد: «اتأمرونی ان اطلب النصر بالجور... و الله ما اطور به ما سمر سمیر [صفحه 132] و ما ام نجم فی السماء نجما، لو كان المال لی لسویت بینهم فكیف و انما المال مال الله».[1]. شما از من می خواهید كه پیروزی را به قیمت تبعیض و ستمگری به دست آورم؟ از من می خواهید كه عدالت را به پای سیاست و سیادت قربانی كنم؟، خیر سوگند به ذات خدا كه تا دنیا دنیا است چنین كاری نخواهم كرد و به گرد چنین كاری نخواهم گشت، من و تبعیض؟ من و پایمال كردن عدالت؟ اگر همه این اموال عمومی كه در اختیار من است مال شخص خودم و محصول دسترنج خودم بود و می خواستم میان مردم تقسیم كنم هرگز تبعیض روا نمی داشتم، تا چه رسد كه مال مال خدا است و من امانتدار خدایم. این بود نمونه ای از ارزیابی علی علیه السلام درباره عدالت، و اینست ارزش عدالت در نظر علی علیه السلام. [صفحه 133]
تبعیض و رفیق بازی و باندسازی و دهانها را با لقمه های بزرگ بستن و دوختن، همواره ابزار لازم سیاست قلمداد شده است اكنون مردی زمامدار و كشتی سیاست را ناخدا شده است كه دشمن این ابزار است، هدف و ایده اش مبارزه با این نوع سیاست بازی است. طبعا از همان روز اول ارباب توقع، یعنی همان رجال سیاست، رنجش پیدا می كنند، رنجش منجر به خرابكاری می شود و دردسرهائی فراهم می آورد، دوستان خیراندیش به حضور علی علیه السلام آمدند و با نهایت خلوص و خیر خواهی تقاضا كردند كه به خاطر مصلحت مهمتر، انعطافی در سیاست خود پدید آورد، پیشنهاد كردند كه خودت را از دردسر این هوچی ها راحت كن «دهن سگ به لقمه دوخته به» اینها افراد متنفذی هستند، بعضی از اینها از شخصیتهای صدر اولند، تو فعلا در مقابل دشمنی مانند معاویه قرار داری كه ایالتی زرخیز مانند شام را در اختیار دارد، چه مانعی دارد كه به خاطر «مصلحت»! فعلا موضوع مساوات و برابری را مسكوت عنه بگذاری؟
صفحه 132، 133.